Chełmoński Adam (1861-1924)

Adam Chełmoński urodził się 16 stycznia 1861 roku w Teresinie, w rodzinie Józefa Adama i Izabeli z Łoskowskich h. Lubicz. Ojciec był wójtem Teresina i Serok. Lekarz, ordynator, opisał objaw – znany jako objaw Chełmońskiego. Jego bratem był malarz Józef Chełmoński.

W 1888 r. w Lublinie wziął ślub z Marią Władysławą Kudelską (ur.1870), córką Władysława i Scholastyki z Baranowskich h. Runo. Mieli czworo dzieci: Maria Adela (1888); Adam (1890-1959), który w latach 1922-27 był posłem na sejm II RP; Mateusz (1892); Józef (1893).

Dorastał w ciężkich warunkach materialnych, zarabiał korepetycjami na dalszą naukę. Gimnazjum ukończył w Warszawie w 1880, następnie podjął studia na Uniwersytecie Petersburskim na Wydziale Przyrodniczo-Matematycznym. Studia ukończył na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom lekarza otrzymał w 1885; był lekarzem szkoły kolejowej drogi żelaznej warszawsko-wiedeńskiej. Od 1886 był asystentem w klinice prof. Baranowskiego, a od 1891 ordynatorem nadetatowym w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie. W 1895 awansował na ordynatora etatowego oddziału internistycznego tego szpitala; na tym stanowisku pracował przez prawie 30 lat. Specjalizował się w leczeniu chorób płuc. Własnym kosztem wyposażył oddział w książki i przyrządy medyczne. Działał w Warszawskim Towarzystwie Dobroczynności. Był członkiem Kasy im. J. Mianowskiego.

W 1899 roku kupił 20-hektarowy teren blisko Grodziska Mazowieckiego, tzw. Osadę Młyniska w Osadzie Stare, która rozrosła się i przekształciła w wieś Adamowizna (nazwa została zmieniona od imienia właściciela). Nad rzeczką Mrowną, około 1900 roku postawił drewniany dwór z XIX w. przeniesiony z pobliskiej Kuklówki. Urządził park krajobrazowy w którym wykorzystano naturalne warunki terenu i istniejący starodrzew. W 1910 kupił jeszcze młyn wodny wraz z budynkami.

Publikował artykuły w prasie medycznej m.in: Przyczynek do patogenezy astmy oskrzelowej, Gazeta Lekarska (1911); Kilka słów o udawaniu i kłamstwach patologicznych, Gazeta Lekarska (1921); Kamica żółciowa utajona, Polska Gazeta Lekarska (1924); Głodowy zanik kości. Pamiętnik Kliniczny Szpitala Dzieciątka Jezus 2, (1918).

Adam Chełmoński zmarł 6 listopada 1924 roku z powodu przewlekłej niewydolności nerek. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Grodzisku Mazowieckim.

Objaw Chełmońskiego – objaw chorobowy występujący w chorobach wątroby, polegający na występowaniu bolesności w trakcie uderzenia (medycznie – wstrząsania) w okolicę łuku żebrowego prawego. Zwykle badanie tego objawu polega na położeniu dłoni na łuku żebrowym prawym i następnie uderzeniu w dłoń pięścią drugiej ręki. W przypadku wystąpienia bólu uważa się objaw za dodatni i świadczy to o istnieniu procesu zapalnego pęcherzyka żółciowego, zwłaszcza w przebiegu kamicy żółciowej. (źródło: https://pl.wikipedia.org)